Opening speech for 4th Tehran International Electronic Music Festival

(Persische Übersetzung unten. Video hier)

Dear friends of Yarava Music Group,
Dear students of Tehran University and elsewhere,
Dear guests of the fourth Tehran International Electronic Music Festival —

It is a big honour for me to be invited to give this opening speech. Thank you very much, and I hope you don't mind that I take this opportunity to think about some subjects, related to culture and this festival in these Covid times.

It is one year now that we face a situation which some of us experience and describe as a nightmare. Some lose their jobs, others get sick or even die, and we all cannot meet in person.

As long as we are alive, we react twofold to difficult situations. On the one hand we feel with the ones who suffer, we are on their side and try to help them as good as we can. On the other hand we try to figure out what we can learn because of the situation and its restrictions. We try to understand what we experience in this situation, what it shows us about ourselves, and we try to figure out how we can find our way in the difficulties, for the sake of life. So I try to figure out what we learn about ourselves, and what we can do, in this Covid situation. I will focus on five items, from my point of view, and you will judge whether it coincides with your own experiences, or not.

The first thing we learned, we learned again by this new infective disease, is that life is fragile, and that death is a companion of life. As a general knowledge, this is nothing new at all. But if I am not mistaken, Covid tore down the haze of security for many of us, facing them with the reality of perhaps losing their health or even their life. Fear can come out of it, but also attention and a new sense for the particularity of life. Whatever it be for this person or for that one — I strongly believe that the question about life as related to death is a central question of culture, and I think Covid reminded us on it, whether we liked it or not.

Secondly, we learned that we live because of contacts, through contacts, and for contacts. A contact means to share the same space. A contact means to feel the body of the other person in this space, to hear the breath, to look into the eyes, to see how different the eyes shine, depending on the inner movements. A contact means to feel these movements, and the mood behind them. Real contact means to have a motion in common, a shared development, be it to more distance or to more closeness. Real contact exactly means this shared motion, and once it happens, we feel happy and satisfied. We came to a new experience of it, because we were asked to thin out our physical contacts, and we felt the consequences.

The third thing we learned is that art, and in particular music, is very much related to this contact. In a musical performance, we share a space. The musicians live on the contact to the audience. The audience wants to feel the musicians, they want to be in the music, and once this happens, they gain a particular contact to themselves. This is the miracle of a concert, as the descendant of a ritual, and we miss it so much.

The fourth thing we learned is that we all live and belong together, whether we want it or not. We belong together when we live in the same street. We belong together when we live in the same city. We belong together when we live in the same country. And we belong together when we live anywhere on this planet earth. We felt and feel it in a new way not only because we can infect each other with the virus, but also because we have to find solutions. We. All. Together.

And the fifth thing we learned is that we have to live with substitutes. To meet online is a substitute for a real meeting. It is good to have the substitute, and to feel, how much is missing, compared to the full reality. We should appreciate the substitute, because each substitute adds something. It opens new aspects of the thing for which it is a substitute.

This online festival is a substitute, but it offers the opportunity for people anywhere in the world to join. To join, to connect, and to feel what is missing, compared to the real contact, in presence. And perhaps art as a whole can be seen as a substitute which offers new experiences of the world, and of ourselves, pointing to another reality behind it, and feeling the distance to it, as tension, as pain sometimes, as companion in any case.

When I first heard about this online festival, this wonderful substitute for a festival at place, this wonderful gift in this time of isolation, I was wondering whether a dream already came true. The dream that not only Iranian students come to Germany, to study composition and classical piano, but that also German students come to Iran, to study composition, too, and santur or oud, which are in the same way classical instruments. So this was my first thought: That I might have slept, and this time is already there! — Well, now I think that I have to wait perhaps some more years, but for sure this festival is a kind of substitute for this future, as in this moment, and in the upcoming week, people in Greece, in Italy, in Germany, in both Americas, and probably also in the east, in China, Korea, Japan, the Philippines are now looking at Tehran, as the middle and the centre.

Let us not forget those to whose hard work we owe all what we can do here. Please forgive me that I will only mention three of them here. Sara Abazari as artistic director of the festival also represents the University of Tehran as most important collaborator of this festival. Mehdi Jalali, Yarava's restless locomotive, has pulled and pushed the train to this next station, again. But most thanks must go probably to Amin Khoshsabk who dedicated himself in the past weeks and months to this festival, to make all this possible.

Real culture does not mean to produce heroes and stars with big money and propagate them with refined marketing strategies. Real culture means that creative, curious and open-minded people get together, to show each other what they did, hoping to give something to the others, and to experience their reactions. I always felt that a festival like this one is much closer to this real culture than many events which get more attention because they are better funded and propagated. And I am sure that this festival will become one more successful event in the series of inspiring shared culture we experienced in the past years, despite all difficulties.

Enjoy!


سخنرانی افتتاحیه برای چهارمین فستیوال بین‌المللی موسیقی الکترونیک تهران

دوستان عزیز در گروه موسیقی یارآوا، دانشجویان عزیز دانشگاه تهران و دیگر دانشگاه‌ها، مهمان‌های عزیز چهارمین فستیوال بین‌المللی موسیقی الکترونیک تهران،

سخنرانی در این افتتاحیه برای من افتخار بزرگی است. سپاسگزارم و امیدوارم اشکالی نداشته باشد اگر از این فرصت استفاده می‌کنم تا به مسائل مربوط به فرهنگ و این فستیوال در زمانه‌ی کووید اشاره‌ای داشته باشم. یک سال شد که ما با این شرایط مواجه هستیم. شرایطی که برای برخی همچون کابوس است! برخی بیکار می‌شوند و برخی بیمار یا حتی می‌میرند، و ما از دیدار هم محرومیم.

تا وقتی زنده هستیم برخوردی دوگانه با شرایط سخت داریم. از یک سو، با کسانی که رنج می‌برند همدردی می‌کنیم و در کنارشان هستیم. سعی می‌کنیم تا جایی که می‌توانیم به آنها کمک کنیم. از سوی دیگر، تلاش می‌کنیم دریابیم که با توجه به این شرایط سخت و محدودیت‌هایش چه می‌توانیم یاد بگیریم. تلاش می‌کنیم آنچه را در این شرایط تجربه می‌کنیم بفهمیم، و آنچه را در مورد خودمان به ما نشان می‌دهد دریابیم، و راه‌مان را در میان این همه دشواری به خاطر زندگی پیدا کنیم. پس سعی می‌کنم بپردازم به آنچه ما درباره‌ی خودمان می‌آموزیم، و آنچه می‌توانیم در شرایط کووید انجام دهیم. بر پنج موضوع از نقطه‌نظر خودم تمرکز می‌کنم، و شما قضاوت کنید که آیا با تجربه‌ی شما هم‌سو است یا نه.

اولین چیزی که به خاطر این بیماری مسری دوباره یاد گرفتیم این است که زندگی شکننده است، و مرگ هم‌پای زندگی است. به عنوان دانشی عمومی، اصلاً چیز جدیدی نیست. ولی اگه اشتباه نکنم، کووید هاله‌ی امنیت را با نشان دادن واقعیت برای بسیاری از ما در هم شکست. و ما را با این واقعیت روبرو کرد که ممکن است سلامت یا حتی زندگی‌مان را از دست بدهیم. در چنین شرایطی ممکن است بترسیم ولی همچنین توجه و درک جدیدی از ویژگی زندگی در اختیارمان قرار داده است. به شدت بر این باورم که به رغم معنایی که این بیماری برای هرکس می‌تواند داشته باشد، پرسش درباره‌ی زندگی و ربط آن به مرگ پرسش اساسی فرهنگ است و به باور من کووید، چه خوشمان بیاید چه نه این واقعیت را به ما یادآوری کرد.

دوم اینکه یاد گرفته‌ایم به خاطر روابط انسانی، از طریق ‌آنها و برای آنها زندگی می‌کنیم. رابطه به معنای شراکت فضای مشابه است، رابطه‌‌ی انسانی به معنای حس کردن بدن دیگری در همین فضا، شنیدن نفس‌ او، نگاه کردن به چشمانش، و دیدن آن است که چگونه درخشش چشم‌ها بر اساس حرکات درونی فرق می‌کند. رابطه‌‌ی انسانی به معنای آن است که این حرکات را و حال و هوای پشت آنها را حس کنیم. رابطه‌ی واقعی به معنای حرکتی مشترک و پیشرفتی مشترک است. فرقی نمی‌کند که این حرکت ما را دورتر یا نزدیک‌تر کند. رابطه دقیقاً به معنای این حرکت مشترک است و هر آنگاه که اتفاق افتد، احساس شادی و رضایت خواهیم کرد. ما به تجربه‌ی جدیدی دست یافته‌ایم، زیرا از ما خواسته شد تا از روابط فیزیکی خود بکاهیم و البته عواقبش را هم حس کردیم.

سوم، یاد گرفتیم هنر، و به ویژه موسیقی، بسیار به رابطه‌ی انسانی مربوط است. در یک اجرای موسیقایی، ما در فضا سهیم می‌شویم. نوازند‌گان در ارتباط با شنوندگان زنده هستند. شنوندگان می‌خواهند نوازند‌گان را حس کنند، می‌خواهند درون آن موسیقی باشند، و هنگامی که چنین شود، با خودشان ارتباط ویژه‌ای پیدا می‌کنند. این معجزه‌ی کنسرت است، کنسرت به مثابه‌ی پیامد یک آیین، که بسیار دلتنگ آنیم.

چهارم، آموخته‌ایم که همه با هم زندگی می‌کنیم و به یکدیگر تعلق داریم، چه بخواهیم چه نخواهیم. ما به هم تعلق داریم وقتی در یک خیابان زندگی می‌کنیم. به هم تعلق داریم وقتی در یک شهر زندگی می‌کنیم. به هم تعلق داریم وقتی در یک کشور زندگی می کنیم. و به هم تعلق داریم وقتی بر روی سیاره‌ی زمین زندگی می‌کنیم. این امر را به شیوه‌ای نوین حس کرده‌ایم و حس می‌کنیم، نه تنها بخاطر اینکه می‌توانیم یکدیگر را با ویروس آلوده کنیم، بلکه همچنین به این دلیل که باید دنبال راه حل باشیم. ما. همه. با هم.

و پنجمین چیزی که یاد گرفتیم این است که مجبوریم با جایگزین‌ها زندگی کنیم. دیدار آنلاین جایگزینی برای دیدارهای واقعی است. خوب است که جایگزینی داشته باشیم و هم‌زمان کمبودها را در قیاس با واقعیت حس کنیم. ما باید قدر جایگزین‌ها را بدانیم، زیرا هر جایگزینی چیزی به ارمغان می‌آورد. و هر جایگزینی سویه‌ی جدیدی از چیزی را که جایگزین آن شده است به ما نشان می‌دهد.

این فستیوال آنلاین یک جایگزین است، ولی این امکان را به مردم سراسر دنیا می‌دهد که در آن شرکت کنند و بفهمند که در مقایسه با فستیوال حضوری چه کمبودی وجود دارد. و شاید هنر به مثابه‌ی یک کل بتواند به عنوان یک جایگزین دیده شود که تجربیات جدیدی از دنیا و نیز از خود ما ارائه می‌کند. و این امر با نشان دادن حقیقتی که در پس آن وجود دارد و حس کردن فاصله‌ی با آن، در موارد متفاوتی چون تنش، گاه درد، و یا همراهی امکان می‌یابد.

وقتی برای اولین بار درباره‌ی این فستیوال آنلاین شنیدم، این جایگزین عالی برای یک فستیوال واقعی، این هدیه‌ی فوق العاده‌ی دوران انزوا، از خود پرسیدم که آیا رویایی به حقیقت پیوسته است. رویایی که بر اساس آن نه تنها دانشجویان ایرانی برای تحصیل آهنگسازی و پیانو کلاسیک به آلمان می‌آیند، بلکه دانشجوهای آلمانی هم برای تحصیل آهنگسازی و عود و سنتور، سازهای کلاسیک ایرانی، به ایران خواهند آمد. به هر حال این فکر اولیه من بود که شاید خواب بوده‌ام و این اتفاق افتاده است. اما اکنون فکر می‌کنم که شاید باید چند سال دیگر صبر کنم. ولی بی‌شک این فستیوال به نوعی جایگزین این آینده است. چون در این لحظه و در هفته‌ای که پیش روست، مردمان در یونان، ایتالیا، آلمان، آمریکای شمالی و جنوبی، و احتمالاً در شرق یعنی چین، کره، ژاپن و فیلیپین دارند به تهران به عنوان مرکز نگاه می‌کنند.

فراموش نکنیم این اتفاقات را مدیون سخت‌کوشی چه کسانی هستیم. من را ببخشید که فقط از سه نفر نام می‌برم. سارا اباذری، مدیر هنری فستیوال و نماینده‌ی دانشگاه تهران، نهادی که مهمترین همکار و حامی این فستیوال است. مهدی جلالی، مدیر فستیوال، لوکوموتیو خستگی ناپذیر، که دیگر بار قطار یارآوا را کشانده و به ایستگاه بعدی رسانده است. اما برای این فستیوال باید به ویژه سپاسگزار امین خوش‌سبک باشیم که خود را در هفته‌ها و ماه‌های گذشته وقف این رویداد کرده است تا آن را امکان‌پذیر کند.

فرهنگ واقعی به معنی تولید قهرمان‌ها و ستاره‌ها با پول‌های زیاد و تبلیغ آن‌ها با استراتژی‌های ظریف بازاریابی نیست. فرهنگ واقعی آن است که انسان‌های خلاق، کنجکاو و روشنفکر گرد هم آیند و آنچه را انجام داده‌اند به یکدیگر نشان دهند به امید اینکه چیزی به دیگران ارائه کرده باشند و شاهد واکنش‌های آنان باشند. همواره احساس کرده‌ام که فستیوالی از این دست به آن فرهنگ واقعی نزدیکتر است تا رخ‌دادهای بسیاری که توجه بیشتری را به خود جلب می‌کنند، زیرا بودجه‌ی بیشتری دارند و تبلیغ بیشتری برای آنها شده است. و اطمینان دارم که این فستیوال در میان فرهنگ الهام‌بخشی که در سال‌های گذشته شاهدش بودیم و به رغم تمام دشواری‌ها موفق‌تر خواهد بود.

لذت ببرید! یواخیم هاینتس

ترجمه‌ی فرشیده میربغدادی